Κεφάλαιο 19

ΤΣΑΦ ΤΣΟΥΦ

Ο σιδηροδρομικός σταθμός στο Βαράνασι είναι κοσμοβριθής και πολύβουος. Κοπάδια ανθρώπων κινούνται γρήγορα από και προς τις αποβάθρες, φορτωμένοι με βαλίτσες μπόγους και μπαούλα. Στις πλατφόρμες πολλοί επιβάτες δείχνουν να έχουν κατασκηνώσει εκεί σαν από μέρες, έχοντας στρώσει για να κοιμηθούνε, γυναίκες κουβαλάνε νερό σε μεταλλικά δοχεία, ετοιμάζουν επιτόπου κανένα φαγάκι, μοιρολατρικά περιμένοντας το τραίνο τους, σαν αυτό να αργεί κανένα μήνα ακόμη.

Ανάμεσα στους κύκλους που έχουν σχηματίσει οι ράθυμοι επιβάτες που κάθονται με τα τσουμπλέκια τους, κινούνται χωρίς ανάπαυλα οι φορτοεκφορτωτές του σταθμού. Δυο δυο ή τρεις τρεις σηκώνουν τεράστιους μπόγους πακεταρισμένους σε ύφασμα, ε ωπ στο κεφάλι του ενός και δρόμο, ο επόμενος. Σκουπίζουν τον ιδρώτα από το πρόσωπο τους με ένα λερό μαντήλι, φτιάχνουν το κουρέλι που σκεπάζει το κεφάλι τους, ε ωπ, ζαλώνονται το μπόγο και φύγαμε. Οι μπόγοι κάνουν ντάνες ψηλές, εμπορεύματα που ξεφορτώθηκαν ή που πρέπει να φορτωθούν.

Περνώντας την εναέρια γέφυρα που ενώνει τον κεντρικό σταθμό, διαπιστώνω και πάλι την παρουσία των μαϊμούδων. Κάθονται και κάνουν ραχάτι πάνω στα τσίγκινα στέγαστρα, σουλατσάρουν απαθείς στις οριζόντιες δοκούς πάνω από τις πλατφόρμες. Κάθομαι σε ένα παγκάκι και κάνω χάζι τα μικρά μαμουδάκια πως παίζουν και κάνουν χίλιες ζαβολιές μεταξύ τους. Κυνηγιούνται, τραβιούνται από τις ουρές, αναπαριστάνουν ομηρικές μονομαχίες. Τύφλα να έχει το Discovery Channel. Όχι πως οι ενήλικες μαϊμούδες καθόντουσαν πιο ήσυχες. Μια έφτασε εναερίως με ένα θεαματικό σάλτο πάνω σε μια ντάνα από αυτούς τους μπόγους που κουβαλούσαν οι χαμάληδες. Με δυνατά τραβήγματα και ωθούμενη από μια προφανώς ενστικτώδη περιέργεια, καταφέρνει να σκίσει τη ραφή από ένα πακέτο.

Τραβάει από μέσα το μανίκι από ένα ρούχο. Συνεχίζει να τραβάει με επιμέλεια το μανίκι, στη μέση της προσπάθειας τα παρατάει, σαν ξαφνικά να διαπίστωσε πως το νούμερο του πουκάμισου δεν της κάνει...οι παριστάμενοι κοιτάμε απαθείς, κάνεις δεν κινείται να την αποτρέψει, προφανώς πρόκειται για καθημερινές και συνήθεις αταξίες. Το ενδιαφέρον ενός άλλου πιθήκου έχει κινήσει μια παρέα που έχει βγάλει φαγητό και κολατσίζει σε μια γωνία της αποβάθρας. Κατεβαίνει από μια δοκό στο έδαφος και με αργές άλλα αποφασιστικές κινήσεις βαδίζει ανάμεσα στις άλλες αδιάφορες παρέες. Ένα κοριτσάκι από μια άλλη ομάδα προσέχει τη μαϊμού και ενθουσιασμένη από την παρουσία του ζώου, κάνει το ολέθριο λάθος να το χαϊδέψει στη ράχη. Η μαϊμού γυρίζει δείχνοντας τα κίτρινα σκυλόδοντα της και παίρνοντας το χάδι της μικρής για επιθετική κίνηση, περνά η ίδια στην αντεπίθεση, της τραβά τα ρούχα και τα μαλλιά, αφήνοντας ταυτόχρονα και μια τσιρίδα, για να απομακρυνθεί αμέσως δυο τρία βήματα, σε θέση ασφάλειας. Ακολουθούν σκηνές ροκ, το κοριτσάκι τρομοκρατημένο κλαίει με γοερά ουρλιαχτά, η μαμά προσπαθεί να παρηγορήσει το πλανταγμένο σπλάχνο της, οι άνθρωποι από την παρέα τους αλλά και τριγύρω έχουν σκάσει στα γέλια, αλήθεια δεν έλειπε το κωμικό στοιχείο... Η μαϊμού, κρατώντας σταθερό το βλέμμα της στον αρχικό αντικειμενικό σκοπό της, προσεγγίζει την παρέα που τρώει, με μάτια που πετάνε σπίθες καρφώνει τα μεζεδάκια. Οι άνθρωποι που τρώνε την παίρνουνε χαμπάρι, ξέροντας ότι δεν θα την ξεφορτωθούν έτσι εύκολα, της πετάνε μια πιττούλα. Η μαϊμού την αρπάζει στον αέρα και την τσακίζει πάραυτα, ακλόνητη στη θέση της. Θα θελήσει να πλησιάσει κι άλλο, μια πιττούλα τόση δα τι να σου κάνει. Στην κίνησή της τώρα οι άνθρωποι απαντούν με φωνές και αποτρεπτικές κινήσεις. Βλέποντας ότι την προγκάνε, η μαϊμού απομακρύνεται, ανεβαίνει πάλι στα ψηλά της λημέρια, πάμε να φύγουμε, δεν έχει άλλο φαΐ από εκεί...

Το χρόνο της αναμονής μου στο σταθμό μετρά το γνώριμο σάουντρακ της συνεχούς αναγγελίας των δρομολογίων, ντράν τουντάμ πιντάμ ντάντζι, πάλι και πάλι. Την πρωινή λιακάδα τώρα που το μεσημέρι έγινε βάρια συννεφιά, τώρα έχει διαδεχθεί μια ελαφριά ψιχάλα. Το τραίνο μου μπαίνει αργά στην πλατφόρμα, γενική ανησυχία στον κόσμο. Μπαίνω στο βαγόνι που μου αντιστοιχεί. Όχι χωρίς δυσκολία βγάζω νόημα πού πρέπει να κάτσω, σε κάθε θέση υπάρχουν δυο νούμερα, τελικά καταλαβαίνω πως το ένα νούμερο αφορά το κάθισμα, το άλλο την κλίνη. Οι θέσεις γύρω μου σιγά σιγά καταλαμβάνονται όλες. Συνταξιδεύω με τρεις τουρίστριες, προφανώς χάρη στην tourist quota, μια δασκάλα από την Αυστραλία, και δυο φίλες, μια ρωσσίδα και μια γαλλίδα που όπως διεπίστωσα μιλούσε ρωσσικά. Απέναντι μας και κατά μήκος του διαδρόμου, σε έναν συνεχή πάγκο κάθονται Ινδοί ταξιδιώτες. Λίγο πριν φύγει το τραίνο διαπιστώνω πως έχω ξεμείνει από τσιγάρα. Ρωτάω τους ντόπιους αν πουλάνε πουθενά στην πλατφόρμα, ένας αγαθός μεσήλιξ, με ένα σαδιστικό σχεδόν χαμόγελο μου γυρίζει ότι στο τραίνο το κάπνισμα απαγορεύεται. Σε αντίθεση με το ρέψιμο και άλλα σπορ, όπως διεπίστωσα ακουστικώς και οσφρητικώς αργότερα στη διάρκεια της νύχτας. Τελικά το να μπάζει αέρα το τραίνο από παντού είχε και τα θετικά του, τουλάχιστον δεν πλαντάξαμε από τις πορδές.

Οι επόμενες ώρες πέρασαν με κουβέντα ανάμεσα στους τέσσερις μας ο καθένας είχε να πει την ιστορία του, τις εντυπώσεις του από το Βαράνασι, τα σχέδια του για το υπόλοιπο του ταξιδιού. Αφού τσιμπήσαμε αυτά που είχαμε προνοήσει για το ταξιδάκι, και η ώρα είχε προχωρήσει για τα δεδομένα μας, ο κάθε κατεργάρης κυριολεκτικά πήγε στον πάγκο του. Ο πάγκος που μου αντιστοιχούσε ήταν από τους ''από πάνω'' και είχε ένα σημαντικό πλεονέκτημα: τη διάρκεια της ημέρας δεν συνέτρεχε λόγος ούτε να τον μαζέψω, άλλα ούτε και να ξυπνήσω και να μαζέψω την αρίδα μου για να κάτσουν άλλοι ταξιδιώτες. Δηλαδή, αν μου έκανε όρεξη, είχα τη δυνατότητα να κάνω το μεγαλύτερο κομμάτι του (διάρκειας μόνο 24 ωρών, όπως με αφέλεια πίστευα αρχικά) ταξιδιού μου, ξάπλα. Μεγάλη υπόθεση, ειδικά αν σου αρέσει το σαπίδι, και αν έχεις και δέκατα μάλιστα.

Η ( πρώτη) νύχτα πέρασε έτσι. Είχα έρθει ετοιμασμένος για το ταξίδι, έστρωσα το διπλό μου σεντόνι στον πάγκο, ο σάκος για μαξιλάρι, φόρεσα ο,τι είχα, έβαλα το μεγάλο μάλλινο σάλι που είχα αγοράσει στο Βαράνασι για κουβέρτα, το μπαφ για σκούφο στο κεφάλι, ωτασπίδες, ντεπόν για τα δέκατα, κομπλέ. Πήρα και δυο τρεις δραμαμίνες για να ζαβλακωθώ και να κοιμηθώ καλύτερα, ακολουθώντας τη συμβουλή μιας φίλης. Άνοιξα τα μάτια μου αργά το επόμενο πρωί, το κρύο ήταν αρκετά αισθητό στη διάρκεια της νύχτας. Έμεινα έτσι κουκουλωμένος να διαβάζω, με τις λίγες κουβέντες που αντάλλαξα με τις συνταξιδιώτισσες μου και από τα μάτια τους κατάλαβα πως η νύχτα δεν τους στάθηκε ιδιαίτερα στοργική... οι Ινδοί ταξιδιώτες είχαν ξεκινήσει την ημέρα τους από νωρίς, φώναζαν, γέλαγαν, έβαζαν μουσική στο κινητό τους, έτρωγαν ρευόντουσαν δυνατά και γενικά έκαναν ο,τι κάνει ο ζωντανός κόσμος, απτόητοι ή μάλλον εξοικειωμένοι με τις αντίξοες για μας συνθήκες του ταξιδιού στο τραίνο. Τα καθίσματα παλιά και βρώμικα, τα παράθυρα ξεχαρβαλωμένα και λερά, στην οροφή, δίπλα στο κεφάλι μου, βιδωμένοι ανεμιστήρες, απαραίτητοι προφανώς για τους πιο ζεστούς μήνες. Το πάχος της σκόνης και της μάκας επάνω πους μετριόταν σε πόντους.

Με ενημερώνουν πως το τραίνο έχει καθυστέρηση. Μεγάλη. Είμαστε πάλι καθηλωμένοι στη μέση του πουθενά, σε μια πλατφόρμα, γύρω τίποτα μα τίποτα. Ελπίζοντας στην ''καλοσύνη των ξένων'' και στην υποτυπώδη αλληλεγγύη μεταξύ των καπνιστών, βγαίνω έξω από το τραίνο να ξεμουδιάσω, προς άγραν τράκας. Με κερνάει ένας γερμανός ταξιδιώτης, ανταλλάσσουμε λίγες κουβεντούλες καπνίζοντας. Ξαφνικά διαπιστώνουμε αμφότεροι πως το τραίνο απροειδοποίητα έχει αρχίσει και πάλι να κινείται. Τρέχουμε γελώντας να φτάσουμε τις πόρτες των βαγονιών μας, ε ρε γλέντια έτσι και το τραίνο έφευγε και εμείς ξεμέναμε να καπνίζουμε, σαν τα βόδια στη μέση του πουθενά...

Είναι πια απογευματάκι όταν φτάνουμε στην Άγρα. Κανονικά τέτοια ώρα έπρεπε να φτάνουμε στο τέρμα της διαδρομής και προορισμό μου, το Τζόντπουρ, αλλά ας όψονται οι καθυστερήσεις. Στην Άγρα κατεβαίναν η γαλλίδα και η ρωσσίδα. Τελικά όμως κατέβηκε και η δασκάλα από την Αυστραλία, αφ'ενός γιατί θα έκανε παρέα με τα άλλα δυο κορίτσια, αφ'ετέρου γιατί το 24ωρο ταξίδι την είχε ήδη εξαντλήσει...Θα συνέχιζε αργότερα για τον αρχικό της προορισμό, τη Τζαϊπούρ. Μου πρότειναν να πάω μαζί τους. Πρόγραμμα συγκεκριμένο δεν είχα, δεν με περίμενε κάνεις στο Τζόντπουρ, ούτε καν ξενοδοχείο δεν είχα κλείσει. Εισιτήριο από εκεί για το Ρατζαστάν, ή για οπουδήποτε θα έβρισκα πολύ ευκολότερα. Ωστόσο επέλεξα να μην κατέβω στην Άγρα. Δεν ξέρω, σαν προορισμός μου φαινόταν πολύ τουριστικός. Εκτός προφανώς από το μνημείο του Ταζ Μαχάλ και το φρούριο, οι πηγές μου έλεγαν ότι δεν είχε πολλά άλλα να επιδείξει. Και οι γνώμες που είχα πάρει συζητώντας με άλλους ταξιδιώτες συνέτειναν στο να μην την επισκεφτώ. Άκουσα λοιπόν τις συμβουλές αυτές και έμεινα στο τραίνο, αποχαιρετώντας την πρόσκαιρη μου συντροφιά. Ας μη δω λοιπόν το Ταζ Μαχάλ, ένας τουρίστας λιγότερος, ίσως την επόμενη φορά...

Βγαίνοντας από το σταθμό, διακρίνω σε ένα λόφο τις οχυρώσεις του φρουρίου της Άγρα. Το τραίνο διασχίζει μια ζώνη που τα σκουπίδια κάνουν βουνά. Σκουπιδότοπος; Μα όχι, δίπλα υπάρχουν οι γνωστές παράγκες, τα μαγαζιά τρύπες που πουλάνε πάαν, κόσμος που κυκλοφορεί. Κατά μήκος στις ράγες του τραίνου, μια παράδοξα μεγάλη αραιή σειρά από ανθρώπους έχει κουρκουβίσει με τα παντελόνια στους αστραγάλους και ανακουφίζεται βλέποντας το τραίνο να περνά. Εμάς περίμεναν; Δεν είχαν λεφτά να πάρουν εφημερίδα; Πέσαμε την ώρα της αφόδευσης στην Άγρα; Ποιος ξέρει, το τραίνο περνά τη γέφυρα του ποταμού ( Γιαμούνα) και απομακρύνεται από την πόλη του Ταζ Μαχάλ.

Το βαγόνι εξακολουθεί να είναι γεμάτο, τις θέσεις των κοριτσιών έχουν καταλάβει άλλοι, ταξιδιώτες Ινδοί. Την πέφτω για ξάπλα και διάβασμα, ένας θεός ξέρει πόσες ώρες μου μένουν ακόμη. Ο συρμός συνεχίζει κατά διαστήματα να κάνει ατελείωτες στάσεις στο πουθενά. Περνάνε τσαγάδες, πλανόδιοι πωλητές φαγητού. Ρυθμικό χτύπημα ενός τυμπάνου ανακοινώνει τη διέλευση ενός μικρού κοριτσιού που κάνει ακροβατικά. Το χτυπά ένας έφηβος, στο ρυθμό του το κοριτσάκι με τα μαύρα βαμμένα μάτια

και το σοβαρό βλέμμα λυγίζει προς τα πίσω τη μέση του και κάνει κωλοτούμπες. Το ακολουθεί ένα αγοράκι, ακόμη πιο μικρο που κουνά κυκλικά το κεφάλι του. Το μπιχλιμπίδι που είναι κρεμασμένο με ένα κορδόνι από το σκούφο του διαγράφει μια κυκλική τροχιά γύρω από το κεφάλι του μικρού. Μεγάλο θέαμα, για λίγα κέρματα.

Έχει βραδιάσει πλέον όταν το τραίνο μπαίνει στο σταθμό της Τζαϊπούρ. Το βαγόνι ουσιαστικά αδειάζει. Ελάχιστοι ανεβαίνουν για τη συνέχεια του ταξιδιού στα δυτικά. Μια παρέα από τρεις μαθητές με κόβει και με μεγάλο ενθουσιασμό έρχεται να μου πιάσει κουβέντα. Προφανώς για αυτούς εκτός από αξιοπερίεργος τουρίστας, αποτελώ και μια καλή ευκαιρία να εξασκήσουν τα αγγλικά τους. Με κερνάνε τσιγάρο (το κάπνισμα στα τραίνα απαγορεύεται όταν υπάρχει κάποιος στο βαγόνι...), με πληροφορούν πως κατεβαίνουν στον επόμενο σταθμό, το τραίνο πιο κάτω περνά από την φημισμένη αλμυρή λίμνη τάδε ( σημ.Σαμπχαρ), να μην την χάσω, είναι πολύ όμορφη. Αποχαιρετώντας με, μου εύχονται με μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό harry new year! Α ναι παραλίγο να το ξεχάσω, είναι παραμονή πρωτοχρονιάς, σε λίγο αλλάζει ο χρόνος... Τη λίμνη αλίμονο δεν την είδα, δε φαινόταν τίποτα, το σκοτάδι τα σκέπαζε όλα.

Την ίδια ευχή στα αγγλικά μου έδωσε και ο επόμενος ταξιδιώτης που μου έπιασε κουβέντα. Συστηθήκαμε, με ρώτησε για τη χώρα μου που δεν εντόπισε με ευκολία στο χάρτη του μυαλού του. Του έφτανε που γεωγραφικά άνηκε στην Ευρώπη. Είχε σπουδάσει τουριστικά επαγγέλματα, τώρα εκπαιδεύει προσωπικό για εστιατόρια και ξενοδοχεία, είναι παντρεμένος και περιμένουν παιδί, μένουν με τους γονείς του...έχουμε μια καλή συζήτηση πάνω στις διαφορές των ηθών, αλλά και περί της κοινωνικής διαστρωμάτωσης στον τόπο του. Σε λίγο αποσύρεται στο διπλανό κουπέ, τον ακούω να μιλάει με τη γυναίκα του, εκείνη του απαντά με χαδιάρικη κοριτσίστικη φωνή. Αντιλαμβάνομαι ότι μιλάνε για μένα, πιάνω στον αέρα το όνομα μου και το επάγγελμα μου, ανάμεσα σε ακατάληπτες φράσεις. Μετά από λίγα λεπτά θα επιστρέψει με ένα κουτί στα χέρια.

-Αυτά είναι γλυκά παραδοσιακά που είναι τυπικά της πόλης τάδε, από εκεί κατάγεται η γυναίκα μου, σου έφερα να δοκιμάσεις, πάρε, έχει μπόλικα.

Το κέρασμα του είναι ευπρόσδεκτο, η μπόλικη ζάχαρη με τονώνει, είναι περασμένα μεσάνυχτα, είμαι κουρασμένος, ζαλισμένος. Και με δέκατα, το δίχως άλλο. Γυρίζει στη γυναίκα του, μπλα μπλα μπλα, ρε το λιμασμένο τον τουρίστα έπεσε με το κεφάλι στα κουλουράκια, μαντεύω τη στιχομυθία μεταξύ τους. Δεν περνάει ένα λεπτό, επιστρέφει με άλλο κουτί.

-Αυτά τα γλυκά τα φτιάχνουν ειδικά στην πόλη τάδε, είναι η γενέτειρα του Κρίσνα, πρέπει να τα δοκιμάσεις, είστε και συνονόματοι, Χρήστος, Κρίσνα, το ίδιο. Πάρε κι άλλο, πάρε, είναι πολύ καλά, είναι φτιαγμένα με σουσάμι και πολύ καλό βούτυρο, γκη το λένε...

Νιώθω υποχρεωμένος από την ανιδιοτελή φιλοξενία του Ινδού. Μου χαμογελάει εγκάρδια, χαίρεται την παρέα μου. Θα τους αποχαιρετίσω και εγώ εγκάρδια όταν κατεβαίνουν. Λιγωμένος από τα γλυκά.

Οι τελευταίες ώρες του ταξιδιού είναι ατελείωτες. Είμαι και άκαπνος, πιθανότητες για τράκα στο μηδέν. Το βαγόνι είναι ουσιαστικά άδειο, κόβω βόλτες πάνω κάτω για να κρατηθώ ζεστός, κουκουλωμένος με το μάλλινο σάλι. Ο αέρας είναι αφόρητα κρύος, μπάζει από παντού, νιώθω τη βρωμιά να με έχει ποτίσει, να κολλάει παντού από κάθε επιφάνεια αυτού του τραίνου που επιταχύνει μουγκρίζοντας και ουρλιάζοντας παράλληλα στη χαμένη λεωφόρο. Στις τέσσερις τα ξημερώματα το τραίνο φτάνει στον τελευταίο σταθμό της διαδρομής, μετά από 34 ώρες ταξίδι. Τζόντπουρ. Α, και Καλή Χρονιά.